Deze namiddag reden we naar zee om wat afkoeling te zoeken. Onderweg kwamen we voorbij Salin-de-Giraud. Dit stadje ligt in het uiterste zuidoosten van de Camargue aan de oever van de Grand Rhône. Van oorsprong was het een slaapstad voor arbeiders van de fabrieken Pechiney en Solvay die zout wonnen voor de productie van natriumcloride, één van de componenten van de Marseillaanse zeep.
Salin-de-Giraud heeft de grootste zoutpannen van Europa (11.000 ha). De zoutwinning volgt een nauwkeurig tijdschema. Van maart tot juli worden de bekkens gevuld met zout water dat uit de Middellandse zee wordt gepompt. De zoutwinning begint 1 september en duurt 35 dagen. Het gewonnen zout wordt opgehoopt rondom de bekkens en vervolgens opgehaald door een vrachtwagen om gewassen te worden. Als al het gewonnen zout schoon is, wordt het vervoerd naar enorme heuvels die vanaf de weg zichtbaar zijn. Uit die openluchtmijn wordt geput tot aan de zoutwinning van het jaar daarop. Het zout van Salin-de-Giraud wordt voornamelijk gebruikt voor de industrie.
We reden verder richting onze bestemming: Plage de Piémanson. Een zeer gekend en besproken strand. Op dit strand wordt vrij kamperen toegestaan tussen 1 mei en 1 oktober. Dat is heel duidelijk te zien als je op het strand bent want er staan zeer veel caravans, mobilhomes en tenten. De (vooral Franse) kampeerders en dagjestoeristen genieten er van zon, zee en strand weliswaar met eigen voorziening van elektriciteit en water. Ook de naturisten hebben een deel van het strand beschikbaar. Over Plage de Piémanson bestaan er veel voor- en tegenstanders. Wij waren onder de indruk dat dit nog kan bestaan in deze tijden. Alles lijkt er alleszins heel vlot en gemoedelijk te verlopen. Misschien trekken we hier ook wel eens naartoe voor een paar dagen met onze caravan. Een reportage over dit strand vind je hier.
Sinds de verbouwingen van onze boot heb ik een haat/liefde verhouding met roest. Als ik dit zie kriebelt het om m'n spateltje boven te halen...
