Het aanbod aan wandelingen en bergpassen is in Zuid-Tirol heel groot, dat maakt de keuze moeilijk. We hebben hier ook niet het gevoel dat we in Italië zitten maar eerder in Oostenrijk omdat we ook heel vaak Duits horen en de keuken ook veel invloeden heeft van Duitsland en Oostenrijk. Onze camping lag vlakbij de Gampenpass dus die stond ook op ons lijstje. We maakten onderweg een wandeling. Tijdens onze picknick haalden we ons appeltje boven. Opeens kwam een paardje dat op een tiental meters van ons aan het grazen waren naar ons toe gewandeld. De kapitein gaf het paardje één van onze schillen. Minder dan een minuut later hadden we een vijftal paarden rondom ons. We besloten onze wandeling dan maar verder te zetten.
Het leuke aan wandelen in deze regio is dat we bijna altijd wel een restaurantje of café tegen kwamen onderweg. Dat is iets waar we het al eens over hebben tijdens een wandeling, dat er een café onderweg zouden moeten zijn.
Onze eerste apelstrüdel.
's Avonds gingen we iets eten in Lana, een stadje vlakbij onze camping. Net ervoor gingen we nog even wat extra appels kopen bij de buurvrouw van de camping. De appels zijn hier heel vers en lekker sappig en "crunchy". Even nadat we vertrokken waren bij de buurvrouw met onze appels hoorden we geluidjes achter ons. We dachten even dat het gewoon wat rommel was dat verschoof maar het geluid bleef duren. Toen we even achterom keken zagen we een poes, maar niet de onze. We verschoten ons een bult en maakten rechtsomkeer. Kwam de poes van de buurvrouw of van de camping in onze auto? We stopten eerst bij de buurvrouw en vroegen of ze een poes had. Ze kwam kijken en inderdaad, het was haar poes die haar in onze auto had geïnstalleerd. Ze was er nog vrij goed op haar gemak. Eens de poes terug bij haar eigenaar reden we verder naar het stadje.
's Avonds in de caravan bouwen we al eens een feestje. Hoe zotter, hoe beter het feestje.
