Vervelen doen we ons hier niet. De voorbije tien dagen waren goed gevuld met uitjes onder ons twee naar zee, bezoek van vrienden en een tripje naar de Tarn met klanten.
We zijn eindelijk voor de eerste keer deze zomer in zee gaan zwemmen, en meer bepaald in Saint-Mandrier-sur-Mer. Dit stadje ligt op een schiereiland nabij Toulon. We waren er nog nooit geweest en het was een ontdekking. Hier komen we nog eens terug, om te wandelen.
Voorbije zaterdag kwamen ook twee koppels vrienden met hun gezin toe. Eén gezin zit in ons huisje, het andere in een huis op een kwartiertje rijden van ons. Er werd al veel gebabbeld, gezwommen, gelachen, gegeten en gedronken.
Maar er moet ook nog gewerkt worden, vanop ons terras of in de living waar de airco wat verfrissing geeft.
En we hebben ons nog extra werk gekocht, een project onder de vorm van een zeilboot. Er is nog werk aan om ons bootje zeilklaar te hebben en de aankoop verloopt niet helemaal zonder zorgen doordat de vorige eigenaar niet goed is met papierwerk, maar hopelijk komt het allemaal snel in orde zodat we zonder zorgen ermee kunnen gaan varen. Het bootje heeft alvast van binnen een eerste poetsbeurt gehad. Dat was duidelijk al heel lang geleden. Wordt vervolgd...
De matroos gaat nu ook op zoek voor klanten naar hun droomhuis. De eerste opdracht was al direct een "specialeke". De klanten zochten een huis in de Tarn, een departement dat op 4 uur rijden van Beaucaire ligt. Dat was al onmiddellijk een uitdaging aangezien we zelf nog nooit in die regio geweest waren en de voorbereiding volledig vanop afstand diende te gebeuren. Maar de voorbije week stonden er negen huisbezoeken op onze planning, samen met de klanten, en dit verspreid over drie dagen. Gelukkig waren de klanten heel sympathiek en hadden de huizen vaak kasteel-allures wat het best wel leuk maakte om ze samen te bezoeken. Uit de negen bezoeken zijn er uiteindelijk nog twee kanshebbers overgebleven. Verder hebben we bijna in een lift vast gezeten samen met de agent van het immo-kantoor en veel zonnebloemvelden gezien onder een bewolkte hemel. De zoektocht was zeer intensief. We hadden amper tijd voor onszelf en spraken ook de ganse dagen afwisselend Frans en Engels maar gelukkig is alles goed verlopen. We kwamen wel doodop thuis maar met hoop op een verkoop.
Picknick onderweg naar de Tarn.
Ons hotel lag in Cordes-sur-Ciel, in de "gouden driehoek" van de Tarn. Vanaf het terras van het hotel hadden we een mooi uitzicht op de regio.
Het stadje heeft het zwaar te verduren onder de corona-crisis. Op 14 juli, de Franse Nationale feestdag, was er rond 22 uur 's avonds al bijna niemand meer te zien. Sommige restaurants bleven dicht en degene die open waren hadden nog lege tafels.
De verschillende dorpjes waar we huizen bezochten.
Ondertussen zijn we terug home sweet home. Onze poes is in haar nopjes nu we terug thuis zijn. We hebben al afscheid moeten nemen van een deel van onze vrienden. Gelukkig blijven de andere vrienden nog een weekje langer.
