De Por Qué No is geslaagd!

De Por Qué No doet het goed. Dat is de korte samenvatting van het bezoek van de expert die vandaag langs geweest is. We moeten uiteraard nog zijn verslag afwachten maar de diktemeting van het ijzer was beter dan verwacht en het woord "cousteau" is regelmatig gevallen. De opmerkingen waren wel dat het schip vrij moeilijk is om mee te manoeuvreren aan het onderwaterschip te zien. Dit wisten we al langer. De elektriciteits verdeelkast mag afgesloten worden. De elektricien aan boord vindt dit overdreven, zoals het hoort voor een echte elektricien. We zijn benieuwd om het officiële verslag te ontvangen. De hoofdreden voor deze expertise was om van verzekering te kunnen veranderen. Maar het is uiteraard ook zeer interessant voor ons om een objectieve mening te horen van een kenner. Voordat we de Por Qué No terug in het water zetten dienen er alleszins geen "dringende" werken te gebeuren. Gelukkig. We verven verder. Morgen beginnen we aan de anti-fouling.

 Onze buur is terug te water gelaten, zonder afscheid te nemen.

 De anodes liggen klaar...

 De Por Qué No werd gekeurd, vanbinnen en vanbuiten. Deze man is niet goedkoop. Gelukkig zouden we op 2 jaar tijd de kost voor deze expertise kunnen terug winnen doordat we een goedkopere verzekering kunnen nemen.

 De bodem van de Por Qué No is minstens 5 mm dik, op een paar uitzonderingen na. De romp is rond de 4mm. Het minimum is 3 mm. Hij is met glans geslaagd dus! 

Onze poes is ondertussen op haar gemak, hoog en droog in haar nieuwe mandje.

Opeens is er veel lawaai. Dat vindt ze NIET leuk!

Een anode meer of minder...

De werken gaan voort. Ondertussen zijn de aluminium anodes op onze boot bevestigd. De nieuwe anodes kunnen erop en eraf gevezen worden. Handig voor in de toekomst. De werf waar we vijf jaar geleden uit het water stonden had zink anodes op onze boot bevestigd (voor op zout water) maar op zoet water moet je eigenlijk aluminium anodes plaatsen.  Er bestaan ook magnesium anodes, bedoeld voor brak water of als je op zoet en zout vaart.  

Ondertussen kan de kapitein zelf lassen en kunnen we zelf de anodes op onze boot bevestigen. Hierna werd er weer geverfd. Het zal nog niet de laatste keer zijn.

 De lasser, kapitein, verver en pk!

 De oude anodes.

 We hebben sinds enkele dagen een nieuwe buur. Onze buurjongen is vrij indrukwekkend en kleurrijk. Het is een boot van de "Société Nationale de Sauvetage en Mer". Een reddingsboot dus. Er werd al stevig gewerkt door de reddingswerkers. Al hebben we de indruk dat we van al de boten rond ons het vaakst aan het werk zijn. We hebben misschien ook wel één van de oudste boten.

 Ons achterdek, wat minder gezellig dan gewoonlijk. In de boot werd er vandaag "schoon schip" gehouden. Morgen komt immers de expert langs en willen we toch een klein beetje een goede indruk nalaten.

 Dit is mijn uitzicht terwijl ik achter mijn computer zit om wat dringende administratie te doen. Het is eens wat anders.

In de verte zien we toch nog een klein beetje de prachtige kleuren van de zonsondergang. Jammer dat er een gebouw in de weg staat.

De muggen hebben honger! Wij zijn blijkbaar zeer lekker...

Bzzzzzzz... De muggen zijn hier nog springlevend, en hebben honger! Ze zijn momenteel nog erger dan in Beaucaire in putje zomer. Heel irritant. Gelukkig hebben we nog muggenmelk in huis maar dit is zelfs nog niet voldoende om de dag door te komen zonder weer enkele muggenbeten bij te hebben. Irritante beesten!

Het weer is hier momenteel zomers. De temperaturen zitten vlot boven de 20°C, de shorts en sandalen worden terug uit de kast gehaald. We hebben tot nu toe al heel veel geluk gehad met de weersomstandigheden voor onze bootwerken. Elke dag werd er tot nu toe al gewerkt, met resultaat. De bovenromp heeft al drie lagen gehad en de waterlijn is gecorrigeerd. Maar we zijn nog niet klaar. De blauwe lijn moet terug opnieuw geverfd worden, de verschillende lagen anti-fouling moeten er nog op geverfd worden en er staan nog enkele technische verbeteringen op het lijstje. Als we zo blijven verder werken geraken we zeker klaar tegen zaterdag, als de boot terug in het water gezet zal worden. We kijken er toch wat naar uit. Hoog en droog is leuk voor enkele dagen maar na enkele dagen op het emmertje plassen, gaan douchen op enkele tientallen meters en op een boot vol rommel leven kriebelt het al terug om naar ons vertrouwde leventje te gaan. We beginnen stilletjes aan het weer al terug wat in het oog te houden. We hopen op geen wind, zon en een rustige zee. 

Gelukkig hadden we gisteren een reden om een namiddag ontspanning in te lassen. We kregen bezoek van vrienden waarmee we een wandelingetje in Port Camargue deden en een barbecue op onze boot bij gebrek aan een goed restaurantje dat open is op zondagavond. Gezellig!

 De zee was gisteren ideaal. Hopelijk volgend weekend ook!

Nog een weekje te gaan...

De roestplekjes worden behandeld en de romp werd al gedeeltelijk opnieuw geschilderd. Gelukkig zijn de weergoden ons goed gezind.

Dat moet onze bootpoes ook gedacht hebben van de poezengod. Opeens stond er immers een nieuw poezenmandje. Toch interessant wat ze allemaal verkopen in de bricowinkel.

 Onze bootpoes is al wat meer "zen".

 De boot is een "lappendekentje" door de grijze verf die we gebruikt hebben op de plaatsen waar er ijzer bloot was.

  

 De boot begint er terug wat mooier op te worden. We zijn al benieuwd naar het eindresultaat binnen een week als hij terug in het water gaat.

Onze poes, verwend? Maar nee!

Schuren, schuren... vermoeiend!

De weersvoorspellingen zien er zeer wisselvallig uit. We blijven dus schuren en verven zolang het niet regent. Jammer genoeg voor onze spieren heeft het nog niet geregend. De voorbije dagen waren al zeer vermoeiend. Maar het zware schuurwerk zit er bijna op.

De waterlijn van onze boot was niet juist, dit hebben we ondertussen al gecorrigeerd. De romp van onze boot is ook bijna volledig afgeschuurd. Enkele gaten werden dicht gelast, ramen proper gemaakt. Tijd om de volgende dagen de verfborstel boven te halen!

 De nieuwe waterlijn kan geverfd worden.

 Via deze ladder geraken we op en af onze boot.

 De nieuwe waterlijn werd vakkundig vooraf opgemeten. We zijn al zeer benieuwd als de boot terug in het water gaat om te zien of ze juist is. 

 Onze bootpoes vindt het allemaal maar niets. Al die drukte, stof en rommel. Ze eet zelfs haar dagelijkse dieetportie brokjes niet op. Ook zij telt al mee af naar een terug normaal levensritme.

 Hier zal het nieuwe patrijspoortje in komen.

 Gelukkig zijn de meeste oude patrijspoortjes nog bruikbaar na een grondige opkuisbeurt.

 Dit gat is niet meer. Het werd niet meer gebruikt dus heeft de kapitein en lasser van dienst het dicht gelast. Dat zal sowieso mooier zijn dan een roestgat te hebben.

 Dit oude patrijspoortje is voor de vuilbak na vele jaren dienst.

 Matroos @ work.

Op zee met de Por Qué No

Vandaag was het dé dag waarvoor we al enige tijd in spanning leefden. We zouden van Aïgues-Mortes naar Port Camargue varen, een stukje over zee. Voordat we op zee waren moesten we twee bruggen passeren in Le Grau du Roi. Deze bruggen gaan twee keer per dag open, om 8u en 12u15. We besloten om deze middag aan onze trip te beginnen. We waren behoorlijk zenuwachtig omdat we nog nooit met onze boot op zee hebben gevaren en er toch nog altijd wat wind stond. Het is tenslotte nog altijd ons huis. Om 15u30 werden we aan de scheepslift verwacht. De bruggen gingen vlot. Tussen beide bruggen hebben we nog even aangemeerd maar dit ging vlot. Na de tweede brug lag de zee op enkele meters voor ons. Onze hartjes gingen tekeer! Net zoals de boot eens we op zee waren. We dachten alles vrij goed in veiligheid gebracht te hebben maar toch ging de terrasverwarmer van links naar rechts en ook de glazen in de kast hoorden we verschuiven. Er zat redelijk wat deining op zee. Onze boot is niet ideaal om in deze omstandigheden te varen omdat de boot vrij hoog is en ook heel zwaar. 

We hebben in totaal ongeveer een kwartiertje op zee gevaren maar het leek meer dan een uur. De haven binnen varen was ook nog even spannend door de wind maar eens in de haven keerde de rust weer. Nu was de volgende taak de scheepslift terug vinden. Port Camargue is een vrij grote haven dus we hadden een plannetje gekregen van de capitainerie. Na één keer verkeerd te varen en dus wat te manoeuvreren tussen de boten vonden we de scheepslift. We waren wat te vroeg en meerden op enkele meters van de lift aan. We hadden nog de tijd om rustig wat te eten en ons klein bootje op de boot te leggen. Een uurtje vroeger dan voorzien werd de Por Qué No uit het water gehesen. Spannend!

 Haven Aigues-Mortes, veilig aangemeerd met een wereldreiziger tegen ons aangemeerd. De man, van origine Nederlander maar reeds een 60-tal jaar woonachtig in Amerika, was sinds 2005 op wereldreis. Het was indrukwekkend om te horen welke tocht hij al had afgelegd.

 De keukenkastjes werden vergrendeld.

 De verfpotten en tafel werden vast gebonden.

 De bootpoes blijft er rustig onder.

 Brug 1 gaat open.

We werden opgeroepen over de marifoon. De havenmeester vroeg ons om door te komen. We lagen rustig aangemeerd te wachten. We wisten even niet goed wat doen mede omdat we een heel groot vissersschip op ons zagen afkomen. Gelukkig draaide dit schip vrij snel een zijspoor van de haven in zodat we rustig konden doorvaren om de 2de brug te nemen.

Weer op zee volgens de maritieme weersite. We vaarden rond 12u de zee over.

 De zee, hier gaan we!

 De stress die we hadden tijdens dit tochtje was wel groot. We kijken al op tegen het terug varen. Maar dan hebben we meer vrijheid om de ideale weerstomstandigheden af te wachten.

 De zeilboot van de wereldreiziger had veel minder moeite met de deining en de wind.

 Niet voor iedereen aan boord was het even spannend...

 In de veilige haven van Port Camargue.

Lunch op het achterdek.

 In de scheepslift. De kapitein kijkt samen met de mensen van de haven naar de waterkoeling onderaan de boot. De touwen van de lift mogen niet hierop gespannen worden.

Onze boot werd ook gewogen. De teller stond op 27,4 ton.

 Hier gaat ons "huisje", op naar het vaste land voor de volgende 10 dagen.

 Uiteraard namen we onze bootpoes mee van boord terwijl de boot gestut werd. Ze vond het allemaal zeer angstaanjagend en nu had zij toch even wat stress. Eens terug aan boord was deze stress vrij snel weer weg.

 Op het eerste zicht ziet het onderwaterschip van onze boot er zeer goed uit. We hadden gehoopt dat we de boot in deze staat zouden aantreffen. Uiteraard is er wel wat schuur- en verfwerk, mede omdat we vijf jaar geleden de waterlijn verkeerd hebben geschilderd. Maar gelukkig was er geen ernstige schade of geen mosseltjes te bespeuren.

 De volgende dagen zullen we via deze ladder aan boord moeten gaan.

Eens de boot gestut was begonnen we zo snel mogelijk met het afspuiten van de boot. Dit gaat het makkelijkst als hij nog nat is. Ook het spateltje werd al terug boven gehaald om op zoek te gaan naar roesterplekjes. Hierna volgt het schuren en verven.