Mais il est ou le soleil?

"Mais il est où le soleil?" De naam van een bekend kledingmerk maar momenteel ook een omschrijving van het weer in Zuid-Frankrijk. Al enkele dagen laat de zon ons wat in de steek en hebben we typisch herfstweer met vandaag als kers op de taart veel wind, regen en geen zon te bespeuren. We hebben het gevoel dat we ons in België vertoeven. Een weertje om binnen te blijven en witte kool met gekookte aardappelen en worst op tafel te zetten. Of een citroencake te bakken? Of misschien om achter de computer te vertoeven en te werken? Combinaties zijn mogelijk. :-)

Ons bootpoes is geen fan van dit weertje. Ze speelt soms verstoppertje met haar mede-bootgenoten. Deze keer vonden we ze terug in de kast, naast de whisky...

"Il y a un colis à la capitainerie." We hebben ons eerste kerstcadeautje en kaartje ontvangen. Een tevreden (chinese) klant stuurt ons vanuit Amerika een pakje met chinese thee en een kerstkaartje! Heel leuk zo een cadeautje ontvangen. Al moeten we bekennen dat de thee toch wat te straf is qua smaak voor ons. 

We zijn weer up to date met de Franse administratie. Of toch niet...

Het was alweer enkele maanden geleden dat we in aanraking waren gekomen met de Franse administratie. We waren al vergeten hoe complex dat kan zijn. Op anderhalf uurtje komen al onze negatieve ervaringen met de Franse bureaucratie terug. We hebben er maar één woord voor, "ongelofelijk!". Het is moeilijk uit te leggen aan Belgen die niet in Frankrijk wonen of gewoond hebben, maar we kunnen met 100% zekerheid garanderen dat het erger kan dan in België. 

Ons eerste aanraking met de Franse administratie vandaag hadden we op de Préfecture van Nîmes, waar we onze tweedehands caravan, gekocht in Frankrijk, moesten gaan inschrijven. We waren vrij zelf verzekerd omdat we bewust een Franse caravan gekocht hadden om mogelijke problemen uit te sluiten. Dat is bij deze niet gelukt. De vorige eigenaar had blijkbaar enkele maanden geleden een nieuwe "carte grise", het inschrijvingsbewijs, aangevraagd wegens verlies. Hij heeft ze echter blijkbaar achteraf terug gevonden en onze deze oude kaart mee gegeven. Gevolg is dat deze kaart officieel vernietigd is en ze op de Préfecture de nieuwe kaart willen hebben. Indien de vorige eigenaar deze niet meer terug vindt of niet reageert op onze aangetekende brief kunnen we met het bewijs van geen reactie op onze aangetekende brief alsnog met deze "oude" carte grise een nieuwe carte grise op onze naam aanvragen. Het makkelijkste voor ons zou zijn dat de vorige eigenaar even in zijn berg paperassen duikt en ons de juiste carte grise opstuurt. Een derde mogelijkheid is dat deze eigenaar naar zijn préfecture opnieuw een carte grise gaat aanvragen maar ik vrees dat dit de minst logische oplossing is. Voor de Franse administratie die graag veel onnodig werk doet en graag een berg papier verzamelt is het misschien wel de beste. Zucht. We vertrokken vanochtend voor twee administratieve zaken in Nîmes te regelen en zeiden onderweg tegen elkaar: "We moeten ons er nu al bij neer leggen dat dit vandaag bijna met zekerheid niet in orde gaat zijn en dat we nog een tweede keer terug moeten gaan". Jammer genoeg hebben we gelijk gekregen. Als je in de Préfecture aan het wachten bent, wat meestal toch bijna een uurtje is, zie je altijd zeer blije gezichten als de mensen aan de kassa staan. We begrijpen het gevoel. Betalen lijkt op dat moment heel leuk omdat je weet dat het dan in orde is. Je ziet echter even vaak mensen teleurgesteld en gefrustreerd terug buiten gaan dan naar de kassa (waar je nogmaals mag aanschuiven).

De tweede halte vandaag was "Greffe Tribunal de Commerce" in Nîmes waar ik me wil laten registeren als "agent commercial". Ik had een hele stapel papieren op zak die ze maar zouden kunnen vragen: Certificat de Résident, geboorteakte, internetfactuur, bewijs van sécurité sociale, chequeboekje, RIB, ... Ik dacht goed voorbereid te zijn maar het is nog maar eens duidelijk dat het onmogelijk is om weerstand te bieden tegen de Franse bureaucratie. Een medewerkster van de "Greffe", die duidelijk niet erg gemotiveerd was, gaf me een lijst van papieren die ik nodig had. Ik begon de lijst te overlopen. De eerste documenten had ik bij en ze keek me zeer verbaasd aan. Met lichte voldoening zei ze me wel dat ze copies van deze documenten moet hebben, en dat ze geen copies kan nemen, ook al stond er een hele grote kopiemachine achter haar rug. Geen probleem mevrouw, ik heb al van alle documenten een kopie! 
Het laatste document dat ik moest afgeven was een in te vullen formulier, wat ik op internet kon vinden. Ik vroeg vriendelijk of de mevrouw dit document niet van internet voor mij zou kunnen afdrukken. Nee hoor, dat is niet mogelijk. Ze beschikt immers alleen over intranet en niet over internet. En dat voor een handelsrechtbank. Onvoorstelbaar vinden we dat. Een document om je te registreren bij hun instantie dat ze je zelf niet kunnen bezorgen. Drie keer adem halen, vriendelijk vragen of je het dossier ook kan opsturen en terug buiten gaan. Gelukkig hebben we cheques waarmee je de betaling ook ineens in orde kan brengen. 

Ik vraag me soms af hoe de Fransen die naar België verhuizen denken over de Belgische administratie. Ik veronderstel een beetje dat ze zwaar teleurgesteld zijn dat ze geen cheques kunnen gebruiken maar verder toch soms van hun stoel vallen hoe snel iets geregeld kan zijn. Geduld is een mooie deugd, jammer genoeg zit er in mij hiervan maar een mini-dosis. Gelukkig net voldoende voor de Franse administratie, voorlopig...

Eens terug thuis vullen we braaf de nodige papieren in, nemen we een envelop en sturen we zoals een voorbeeldige Franse inwoner de papieren op met de post. Ik houd mijn hart vast voor de dag dat er eens een envelop met belangrijke papieren verloren gaat. Vandaar dat het altijd aan te raden is om er een copie van te nemen. De papierindustrie moet hier toch wel duidelijk een hogere omzet hebben dan in België. Om nog maar te zwijgen van De Post.

Tijd voor een gezonde lunch, wat grommen tegen elkaar en te besluiten dat buiten de Franse administratie, en soms de Fransen, Frankrijk toch een heel mooi land is waar gelukkig meestal de zon schijnt. Amen!

Fietstochtje langs Canal du Midi

Voordat we terug huiswaarts keerden hebben we onze fietsen nog eens van het fietsenrek gehaald om een tochtje langs Canal du Midi te maken. We konden vanaf onze camping vertrekken en enkele minuten later hadden we al uitzicht op het Canal du Midi. Alles ging zeer vlot, het weer zat ons mee. Er hing regen in de lucht maar gelukkig is het droog gebleven. 

We zijn echter maar "ééndagsfietsers". We werden dus wat ongerust toen we de indruk hadden dat mijn band wat platter stond als toen we vertrokken waren. Een fietspomp hadden we echter niet op zak. Toen er even later een stok mijn voorste wiel blokkeerde en mijn mooi antieke spatbord geplooid had hoorde ik m'n oldtimerfiets wat kreunen. Maar een Oxford van bijna 20 jaar oud krijg je niet zomaar klein. Hij heeft al ergere dingen meegemaakt dus bleven we volhouden. We arriveerden een uurtje later terug op onze camping na een mooi tochtje. Wel jammer dat we dat gezellige caféetje onderweg aan onze neus moesten laten voorbij gaan. We durfden het risico niet te nemen met de mogelijk platte band.

Na onze sportieve fietstocht hebben we het laatste lekkers uit onze frigo gehaald voor ons laatste avondmaal in Colombiers. Genieten, met deze keer de chef die in de keuken stond! 

 Wat past er niet in het plaatje? :-)

Capestang en de wondere wereld van Saint-Chinian en zijn wijnen.

Hier zijn we weer. Het fototoestel krijgt geen rust. Vandaag trokken we naar Capestang omdat er een haven lag, canal du midi erdoor loopt en hier vlakbij is. Heel mooi om even te stoppen. De mensen van het toerismekantoor waren zeer vriendelijk maar verder was er weinig te beleven. Of toch, we zagen een laag brugje want ons tot denken zette. We wisten dat, volgens de boeken, Canal du Midi zeer nipt zou gaan voor ons maar niet aan te raden. Na het zien van dit brugje, wat nog niet het kleinste zou zijn op Canal du Midi, en het plannetje van de brug is voor ons duidelijk dat Canal du Midi voor de Por Qué No uitgesloten is. 

 Kapitein en poes.

 Capestang

 Onze letters staan al op het huis "G & D"...

In Saint-Chinian was naar onze mening meer te beleven. Toch voor wijnliefhebbers. Maar voor we aan een kleine degustatie begonnen wilden we eerst onze maag wat vullen. Een gezond slaatje van de plaatselijke supermarkt leek ons wel wat al is dat in Frankrijk niet zo evident aangezien de supermarkten vaak tussen 12u en 14u gesloten zijn. Net als de plaatselijke bakker. Dan zat er niets anders op dan een plaatselijk restaurantje (La Calèche) uit te proberen. Wat jammer toch! :-)

Achteraf gezien maar goed want het was prijs-kwaliteit een aanrader. We kozen voor het middagmenu van €12 en kregen hiervoor een voorgerecht bestaande uit verse sla met heerlijke dressing, bladerdeeg met kaasvulling, een soort "blinde vink" van vis met romige sausje en rijst als hoofdgerecht en heel lekker dessert (baskische taart). Jammer dat de chef-kok dit recept niet wou prijs geven! Voeg bij dit alles nog een karafje Saint-Chinian en het was een waar feestmaal voor eenvoudige stervelingen als wij.

Tijd voor de Saint-Chinian wat nader te ontdekken. De huiswijn in het restaurant was heel lekker. Zo lekker dat we er voor gezorgd hebben dat we in Beaucaire er nog wat van kunnen nagenieten. 

In de brochure met de vele wijnbouwers zagen we een Belg staan. Enkele seconden later herinnerden we ons dat we nog niet lang geleden in Vlaanderen Vakantieland op één een Belgische wijnboer in de Languedoc gezien hadden. Het bleek over dezelfde wijnbouwer te gaan. Jammer genoeg voor ons is het momenteel een soort rustperiode voor de wijnbouwers en was dit wijndomein gesloten. Maar gelukkig waren er wel andere wijnhuizen open om enkele flesjes te kunnen proeven en kopen.

 Het wijndomein van 2 Belgen nabij Saint-Chinian. Indrukwekkend...

Maison des vins in het centrum van Saint-Chinian.

Op de terugweg stopten we nog even aan l'Oppidum d'Ensérunne en het Etang de Montady. We hadden dit enkele jaren geleden al gezien maar het blijft indrukwekkend genoeg om nog eens even te stoppen.

Toen we vroegen aan het toerismekantoor of er nog indrukwekkende dingen te zien zijn op Canal du Midi, buiten de sluizentrap van Fonserannes wat we gisteren al gezien hebben, vermelde ze de "Tunnel du Malpas" in Colombiers, niet ver van onze camping. We gingen natuurlijk even kijken en zagen een tunnel van Canal du Midi en het bijhorende blauwe water wanneer je een tunnel hebt op een kanaal. Mooi maar "we werden niet omver geblazen". Misschien heeft dit ook wel wat te maken met onze reis langs de Franse kanalen die we eerder gedaan hebben en waar we tunnels van kilometers doorgevaren hebben.

Béziers, Le Grau d'Agde, Agde en veel meer!

We hadden vandaag een dagje vrij. Tijd om de toerist gaan uit te hangen. Maar eerst de afwas... Gelukkig hebben we niet meer bestek en borden of we zouden het nog wat uitstellen. Een afwasmachine in een caravan... Lijkt me een goed idee! 

Daarna hebben we een wandeling gedaan vanaf onze camping naar het centrum van Colombiers. Het centrum van het dorp is vrij rustig en voor ons als bootliefhebbers was er veel te zien aangezien "Canal du Midi" door dit stadje loopt. Er lagen vele mooie boten en zoals vaak zagen we heel weinig kapiteins en matrozen. De boten waren verlaten. Hopelijk is dit alleen het geval in de winter. Na een wandeling gingen we voor een ontbijt-brunch-middagmaal in restaurant "Chez l'eclusier". We hadden er vanaf het terras uitzicht op de haven, heel gezellig. Het eten was er heel lekker maar nog niet lekker genoeg om er een serieuze omweg voor te doen. "We werden niet omver geblazen", maar komen er wel terug als we in de buurt zijn. Ter info: Wij gingen voor het lunchmenu van €16,90 voor 3 gangen en een hapje.

Ze zijn blijkbaar begonnen met het kappen van de bomen langs Canal du Midi. De bomen hebben een schimmelziekte en de staat ziet geen andere oplossing als de 200-jarige bomen te kappen. Jammer. 

 Pizza Funghi vanavond? :-)

 Herfst!

 Het "amuseke"

 Voorgerecht: Club Poulet

 Ons uitzicht tijdens de lunch.

 Hoofdgerecht: Zalm met gebakken witloof en sausje met dille

 Dessert!

 De camping waarop wij verblijven is blijkbaar toch nog populair in de winter. Een tiental plaatsen zijn dagelijks bezet wat toch vrij veel is in het winterseizoen. We zien nog zowel "zwerfauto's" als "sleurhutten", de eerste zijn wel in de meerderheid. Deze mobilhome van Oostenrijkers trok onze aandacht...

 Onze "caravanpoes" is altijd dolenthousiast als we terug thuis komen.

We hadden van onze bootburen gehoord dat er een goede bootwerf zou zijn in Le Grau d'Agde waar ze onze boot uit het water zouden kunnen halen. We hebben even een pitstopje gemaakt langs deze werf om te gaan kijken en ook om prijs te vragen. Een boot uit het water halen kan heel veel geld kosten. Bij deze bootwerf zijn ze gelukkig redelijk qua prijzen. Het is voor ons wel meer dan 2 dagen varen maar we kunnen onze boot ook niet op eender welke werf uit het water halen. Onze boot weegt immers ongeveer 25 ton. Het is ondertussen al een viertal jaren geleden dat onze boot uit het water geweest is. We zouden graag volgend jaar het onderwaterschip van de Por Qué No willen nakijken en behandelen. Daarom hebben we bij deze werf een afspraak gemaakt om onze boot even op het droge te zetten.

Vanuit Le Grau d'Agde naar Agde gaat zeer snel. We hebben even gewandeld in deze stad en zagen, zoals in vele Zuid-Franse steden, een mix van hele mooie huizen tot zeer verwaarloosde panden en daklozen. De stad heeft, denken we, in de zomer wel wat te bieden als de restaurantjes langs het kanaal open zijn. Wij trokken verder om wat meer de streek te verkennen.

We zijn niet altijd zeer goed voorbereid. Zo had ik deze keer er wel aan gedacht om onze "Michelin" gids mee te nemen maar daar ben je natuurlijk alleen iets mee als je die ook effectief in de auto legt of eens vooraf bekijkt. Gelukkig is er nog de GPS die ons zegt waar er in de buurt bezienswaardigheden zijn. Het woordje "ecluse", sluis, intypen is voldoende om onze twee volgende bestemmingen te hebben.

De eerste: Ouvrages du Libron. Omdat het niveauverschil tussen het kanaal en de rivier te klein was voor een aquaduct is hier een ingenieuze constructie gemaakt om te voorkomen dat, in geval van hoog water in de rivier, het kanaal en omliggende land overstromen. Als er water vanuit de bergen door het riviertje de Libron stroomt wordt het water via goten over het kanaal geleid. 

De laatste halte vandaag (de supermarkt niet meegerekend :-)) waren de "sluizen van Fonserannes", nabij Béziers. We hadden deze sluizentrap al enkele jaren geleden gezien maar het blijft indrukwekkend. Momenteel zijn er serieuze werken bezig aan de sluizentrap waardoor ze niet in gebruik was. Zoals vele sluizen in de winter overigens...

Béziers