Een gemis...

Onze Queen, Toepie de Floepie, wordt heel erg gemist. Geen poes meer die voor de deur staat als we thuis komen, of in de zetel 's avonds, bij op de bank als we aan het werken zijn, op het aanrecht ons aan te kijken, op de badmat als we op toilet zitten, die op onze schoenen ligt ... We begrijpen nu wat ze bedoelen met een leegte die achter blijft bij het verlies van een huisdier. We hebben wel de ontelbare mooie herinneringen en foto's, en zijn blij dat we ze toch 13,5 jaar bij ons hebben gehad. Niet lang genoeg naar onze zin maar dat had het ook niet geweest als ze 20 zou geworden zijn. Ons verstand zegt dat we de juiste beslissing hebben genomen, maar ons hart zit toch nog wat op een andere golflengte. We vertrouwen erop dat de tijd het gemis wat zal verzachten...

We gingen vandaag even wandelen nabij Aix-en-Provence, wat afleiding zoeken. Het was echter nog bijna 30 graden dus eigenlijk nog wat te warm om te wandelen. Maar het deed toch deugd om even weg te zijn van de vele herinneringen. 

We waren nog maar net geparkeerd, en op de kaart aan het kijken hoe we zouden wandelen, toen we een poes hoorden miauwen. Even later zagen we waar het vandaan kwam, uit de boom. Er waren blijkbaar twee poezen, een kleintje die schrik had van een grotere poes en dus in de boom klom. Beide waren duidelijk geen wilde katten.