Er zijn zo van die dagen... De matroos had een afspraak in Marseille. Niet zo bijzonder. Het adres was "Traverse du Diable". Toch een wat vreemde naam. Waarom zou de straat naar de duivel genoemd zijn? Het was al de tweede keer dat ik hier een afspraak had. Bij de eerste afspraak had de eigenares me gezegd dat ik best een via-punt in mijn GPS kon ingeven omdat het een nogal smalle straat was langs de andere kant. Het leek wel alsof mijn GPS met het via-punt op zoek ging naar zoveel mogelijk nauwe straatjes in Marselle, die ik gelukkig kon doorrijden zonder tegenligger. Bij de tweede afspraak bedacht ik me om gewoon mijn GPS te volgen zonder via-punt. Veel smaller zouden de straten toch niet kunnen zijn. Toch wel! Op 300 meter van mijn bestemming, toen ik de Traverse du Diable al enkele honderden meters was ingereden, zag ik een bord van een maximum breedte van 1m60. Hmm, 1m60, hoe breed zou mijn auto zijn? Ik zag een Peugeot 307 geparkeerd staan aan een huis in de straat. Als die erdoor kan zou ik er toch ook er door moeten kunnen rijden. Of toch niet? Al snel werd duidelijk dat mijn auto niet door dit straatje zou geraken. Er werd heel wat gevloekt in de auto. Ik kreeg het heel warm. De voorbije vijf jaar heb ik al vaak me afgevraagd of mijn auto wel door smalle straatjes zou kunnen en telkens lukte het. Tot deze keer.
Dan maar terug achteruit, in het nauwe straatje met verschillende bochten en bergop. De matroos heeft het even heel warm gehad. Wat een stresstoestand. Onze auto heeft er een klein pijntje aan over gehouden. De matroos een namiddag een verhoogde hartslag. Met een kwartiertje vertraging ben ik bij mijn afspraak toegekomen. En het was niet voor niets. Het leverde een mooi nieuw contract op. De huurders zullen er een wegbeschrijving bij krijgen met een uitvoerige uitleg over hoe ze het huis kunnen bereiken zonder kleine straatjes te moeten passeren. Hopelijk gaan ze deze beschrijving lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten