Onze lieve bootpoes heeft ons eergisteren bijna een hartinfarct bezorgd. My lady loopt hier altijd vrij rond op de boot en opeens realiseerde ik me na ons middagmaal buiten dat ik ze al weer even niet gezien had. Dat gebeurt wel vaker maar nu vonden we ze maar niet. We riepen en riepen, in de boot en ook op het dek hadden we overal gezocht maar enkele minuten later was er nog altijd geen poes te bespeuren. Dan maar aan wal gezocht, ook in het water gekeken, maar niets te zien. Ten einde raad begonnen we de kasten nog eens open te trekken en gelukkig... My lady zat in de schoenenkast, rustig te slapen en rekte zich even uit bij het zien van onze bezorgde gezichten. Zucht! Wat een opluchting...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten