Leven in Zuid-Frankrijk, we testen alles uit, ook het ziekenhuis. We hadden reeds goede ervaringen met het ziekenhuis van Arles, deze keer was het CHU van Nîmes aan de beurt. De vrouw des huizes had een endometriose-cyste van ongeveer 7cm die moest verwijderd worden. Een relatief eenvoudige operatie door middel van laparoscopie (kijkoperatie). Normaal gezien was voorzien dat ik de avond voor de operatie zou binnen gaan in het ziekenhuis en de dag na de operatie terug naar huis zou gaan. Twee nachtjes dus.
Oorspronkelijk vroeg het ziekenhuis om reeds tegen 17u de avond voor de operatie in het ziekenhuis te zijn. Toen ik vroeg waarom en of dit niet wat later kan was dit geen probleem, 20u was ook goed.
Dinsdagavond om 20u stonden we daar, met m'n valiesje. Ik moest die avond nog onder de douche om me te wassen met een speciaal product, net als de volgende ochtend. Dit is om infecties te voorkomen.
TV kijken zat er die avond niet in want voor de 3 gratis zenders heb je sowieso een hoofdtelefoon nodig maar eigenlijk is de bedoeling dat je betaalt (€18/week of €4/dag) om meerdere zenders te hebben. Ach voor die twee dagen zou ik het wel kunnen stellen zonder TV.
Proper gedoucht, klaar voor morgen...
De volgende ochtend kon ik niet snel genoeg onder de douche staan van de verpleegster. Voor zeven uur stond ze al aan mijn bed. Ik mocht ook al sinds middernacht niets meer eten of drinken zodat ik nuchter was voor de operatie. Oorspronkelijk was deze gepland om 13u30. Ik telde sinds 7u30 vol ongeduld de uren af.
Ik ben er klaar voor...
Voor de operatie kreeg ik een enkelbandje, na de operatie een bandje rond m'n arm.
Uiteindelijk stond er pas tegen 16u iemand aan de deur van de kamer om me te komen halen. Indien ze dit vooraf zouden geweten hebben ik 's ochtends nog iets mogen eten en drinken... Eens beneden in de ontwakingskamer werd een katheter geplaatst. Dit ging vrij moeilijk omdat ik al zolang niets meer gedronken had. Dan nog een mutsje op en naar de rustruimte waar ik moest wachten om naar de operatiekamer te gaan.
Enkele minuten later stond de anesthisist aan mijn bed om me te melden dat de operatie toch die dag niet meer zou doorgaan. Wat?! Het was ondertussen te laat en het was moeilijk om in te schatten hoelang mijn operatie zou duren door de endometriose. Dit kan snel gaan maar ook tot 3 uur duren. Ik kon het niet vatten. Waarom hebben ze me dan nog naar beneden laten komen en een katheter geplaatst enkele minuten voordien. Konden ze dit dan niet beter inschatten? De dokter kwam ook aan mijn bed en zei me dat hij gerust de operatie nog wou doen maar de anesthesist niet en dat het met de planning van het operatiekwartier ook wat moeilijk werd. Wanneer zou de operatie dan wel gedaan worden? "Fortement de chance pour demain". Hoe groot is die kans dan? 80% En daar moest ik het mee doen.
Zwaar teleurgesteld kwam ik terug in mijn kamer aan. Vrij snel kreeg ik iets te eten zodat ik wat kon aansterken na een ganse dag nuchter blijven voor niets.
Eten en water, yes!
De volgende dag zou ik 2de op de lijst staan. Ondertussen had ik een nieuwe buurvrouw die kon snurken voor tien wat niet bevorderlijk was voor de nachtrust. Gelukkig kon een slaappilletje me toch enkele uren slaap geven. Deze keer kreeg ik ook steunkousen om aan te doen, die had ik gisteren niet gehad.
De verpleegsters zeiden me dat ik rond 10u30 naar beneden zou gaan. Eens 10u30 gepasseerd werd het 11u, 11u30. De moed zonk me in de schoenen. Tot ze me om 12u kwamen halen. Ik sprong snel op het bed, geen tijd te verliezen. Tweede poging. De katheter stak nog in mijn arm van gisteren, weer moest ik voor de tiende keer mijn naam spellen met geboortedatum en hup ik lag weer klaar voor het operatiekwartier. Een half uurtje later kreeg ik een masker boven mijn neus en kon de operatie dan toch beginnen. Om 16u lag ik nog wat versufd terug op mijn kamer en kon ik aan mijn herstel beginnen.
Verschillende dokters passeerden aan mijn bed, bekeken de wondes en zagen dat het goed was. Op de vraag of ik eten kreeg antwoorden ze ja, later op de avond omdat er voldoende tijd moest zijn na de narcose. De nachtverpleegster was het er echter niet mee eens en er kwam geen eten meer die avond.
Ook de volgende ochtend twijfelde ze wat en gaf me dan toch compote, fruitsap en een yoghurt. Na wat aandringen kreeg ik ook nog 2 beschuiten met wat confituur. En 's middags zou ik ook maar iets heel lichts krijgen zei ze me. Na twee dagen met bijna geen eten en weinig nachtrust begon ik me ondertussen wat zwakjes te voelen.
De dokters kwamen weer langs en zeiden me dat ik naar huis mocht. Het klonk als muziek in mijn oren. Wanneer dan? Wanneer je wil. De blaassonde werd verwijderd, enkele minuten later stond ik voor een laatste keer onder de douche en vervolgens zocht ik een verpleegster om de katheter te verwijderen. Om 10u30 stond ik beneden klaar op wacht voor mijn kapitein die me naar huis bracht. Ik was weliswaar nog zwakjes maar twee boterhammekes, een yoghurtje en appeltje thuis doen wonderen. De ervaring met het ziekenhuis van Nîmes was niet erg positief. Geen goede communicatie tussen de verschillende afdelingen. Anders hadden ze kunnen voorkomen dat ik voor niets beneden aan het operatiekwartier stond en hadden de verpleegsters geweten dat ik wel iets mocht eten zodat ik terug wat kon aansterken. Gelukkig kent de dokter wel zijn vak want een dagje na de operatie zit ik alweer thuis en voel ik me vrij goed gezien de omstandigheden. Binnen twee weken zou ik weer moeten rondhuppelen als nooit tevoren. Het belooft wel een rustig weekend te worden, met veel lekkers!
